Albumrecensie: Jim Wake & Sleepwalker - ‘Whatever It Is I’m Against It’
Een warme en gezellige rootscrossover
by Cok Jouvenaar
Met blues is het net als met wielrennen. Je bent er verzot op of je hebt er een broertje dood aan. Maar ook niet helemaal. Velen onder ons volgen in de eerste drie weken van juli maar heel graag de Tour de France. Dit valt ook te vergelijken met de muziek van Jim Wake & Sleepwalker. Het is wel blues, maar niet in zijn puurste vorm. Het valt eerder onder rootsmuziek. Met 'Whatever It Is I'm Against It' levert deze formatie een prima derde album af.
Wat opvalt bij het beluisteren van dit album is dat het bij dit sextet hoofdzakelijk om het spelplezier gaat. Niet alleen spat dit ‘werkwoord’ van het schijfje af, maar is ook te vinden in de uitvoering van het titelnummer. Het nummer ‘Whatever it is I’m against it’ is afkomstig uit 1932 van de succesvolste Marx Brothers film Horse Feathers. In een veelheid van rootststijlen is er een warme en prettige samensmelting neergezet waar het woord ‘sfeer’ het hoofdidioom van is. Het ietwat gruizige stemgeluid van Jim Wake klink doorleeft maar is te keurig om door te gaan voor een Tom Waits-adept. Zijn stem doet het meest denken aan die van Michael de Jong. Alleen komt Wake’s zang minder direct naar binnen en is hierdoor een stuk vriendelijker dan deze singer-songwriter.
Die vriendelijkheid wordt extra kracht bijgezet door de vijf blazers op dit album. Push-up Brass noemen zij zichzelf en weten de juiste tonen te raken uit de arrangementen van Egbert Kemner. In het nummer ‘Knock knock knock’ is het dan dit hoornensemble wat de boel lekker zwaar aanzet in de accenten. Het is net of je de valse lucht uit de saxofoons hoort ontsnappen. Ook het toetsenwerk van Arnoud van Buuren valt op de juiste plaats. Het vrolijke en zoete ‘No fool like an old fool’ mag dan beginnen als een jaren twintig charlestonachtige dixieland nummer, maar het orgelgeluid van Van Buuren stuwt het nummer de diepte in waarna de rest van de muzikanten ook een duid in het zakje doen. Jim Wake & Sleepwalker laat horen dat er niet moeilijk hoeft worden gedaan om een sterk en prettig resultaat te bereiken. De band speelt met groot gemak en klinkt de ene keer lekker lui, zoals in ‘Back to the coast’, ‘Don’t shout’ en ‘My accomplice’, en dan weer als een volleert bluesorkest met een licht ontvlambaar sausje zoals in ‘I got the blues for you’ en de rock ‘n roller ‘Too young to die’.
Het mag gezegd worden, samen met producer Ernst van Wageningen heeft de band veel uit zichzelf gehaald in de Basement Studio. Een vol geluid zonder compromissen en zonder overdreven bombastisch te klinken. Zo horen de liefhebbers van dit genre het graag uit de luidsprekers en autoradio’s komen, want de vijftien tracks op dit album lijken gemaakt te zijn om te luisteren vanuit de bijrijderstoel. Met ‘Whatever it is I’m against it’ is niets mis. Hoe kritisch we ook luisteren en de verhalende songs van componisten Jim Wake en Ruud Fransen onder de loop nemen. Het kan ook bijna niet mis gaan met nummers als ‘Signs’, ‘Don’t shout’ en ‘Too young to die’. Misschien is dit laatstgenoemde nummer samen met ‘Empty bottles’ wel de uitschieters. Live klinkt Jim Wake en zijn kornuiten minder braaf dan op de cd. Op het podium wordt er vaak een tandje bij geschakeld en willen de bandleden zich mee laten slepen in het enthousiasme. Geen verkeerde eigenschap, overigens.
reprinted (without permission) from 3voor12/den haag
A warm and inviting roots crossover
by Cok Jouvenaar
The blues is a bit like cycling. Either you're crazy about it or it leaves you completely cold. Although, that's not altogether true. A lot of us do pay attention to the Tour de France during the first three weeks of July. And there's something similar going on with the music of Jim Wake & Sleepwalker. It is blues, but not in its purest form. It's more a kind of roots music. With Whatever It Is I'm Against It, the group has delivered a terrific third album.
What you notice when you listen to this album is that with this sextet, it's primarily about the joy of making music. Something that's practically dripping off the disk, and clearly evident in their version of the title song. Whatever It Is I'm Against It is originally from one of the Marx Brothers' most successful movies, Horsefeathers, released in 1932. In a wide variety of roots styles, the band lays down a warm and appealing mix where it's always about establishing particular mood. With his gritty voice, Jim Wake does sound like he's been around, but the voice might be a little too melodic for a Tom Waits fanatic. It brings to mind, above all, the voice of Michael de Jong. But Wake's vocals, not quite so penetrating, feel a bit friendlier than the singer-songwriter's.
The five horns on the album add an extra dimension to that friendliness. They call themselves the Push-Up Brass and they know just what notes to hit on Egbert Kemner's arrangements. On Knock Knock Knock, it's this horn ensemble that nicely anchors the whole thing on the accents. It's as if you can hear the bad air escaping from the saxophones. Arnoud van Buuren's keyboard claims the spotlight at just the right moment. The joyful and sweet No fool like an old fool might start off sounding like a 1920s Charleston Dixieland tune, but Van Buuren's organ pushes the tune to new heights, and the other musicians then add their say. Jim Wake & Sleepwalker prove that it doesn't have to be complicated to be good. The band plays with eas assurance, here sounding wonderfully lazy, as in Back to the Coast, Don't Shout, and My Accomplice, and then coming across as a big blues orchestra with a slightly flammable sauce, as on I Got the Blues for You and the rock 'n' roller Too Young to Die.
Together with producer Ernst van Wageningen in Wageningen's Basement Studio, it's safe to say that the band has dug deep. A full sound without compromises and without sounding excessively bombastic. This is what fans of the genre want it to sound like coming out of their car radio speakers; the fifteen tracks on this album seem custom made for whoever happens to be occupying the passenger seat. With Whatever It Is I'm Against It you can't go wrong. However critically we listen and how closely we inspect the narrative songs of composers Jim Wake and Ruud Fransen. And you can hardly go wrong as well with tunes like Signs, Don't Shout, and Too Young to Die. Maybe this last song and Empty Bottles are the outliers. Performing live, Jim Wake and his pals sound less polished than they do on the CD. On stage, there's often a little something extra and the band members may get carried away in their enthusiasm. Which is not, by the way, a bad thing.